dr hab. inż. Mieczysław Jaroniek

Dr hab. inż. Mieczysław Jaroniek całe życie zawodowe związał z Katedrą Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji na Wydziale Mechanicznym PŁ. Przepracował rekordowe 53 lata.
Mieczysław Jaroniek urodził się 13 czerwca 1941roku w Czarnocinie koło Łodzi. Młodość spędził w Krynicy - Zdroju i tam ukończył Liceum Ogólnokształcące. Krynica pozostała na zawsze ważnym dla Niego miejscem na ziemi, wracał do niej z wielką radością i sentymentem. Studiował w Łodzi, mieście z którym miał rodzinne związki. Ukończył Wydział Budownictwa Lądowego na Politechnice Łódzkiej. Po krótkim epizodzie na budowie rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki w Katedrze Wytrzymałości Materiałów na Wydziale Mechanicznym. W pracy naukowej zajmował się zagadnieniami stateczności konstrukcji i z tej dziedziny w roku 1973 obronił pracę doktorską, której promotorem był prof. Jerzy Leyko, wybitny uczony, ówczesny kierownik Katedry. Za pracę tę otrzymał Nagrodę Rektora PŁ. Następnie zainteresowania badawcze skierował na problemy mechaniki pękania i materiałów kompozytowych. Był jednym z niewielu w Polsce naukowców stosujących metodę elastooptyki. W roku 2008 obronił pracę habilitacyjną będą efektem tych badań. Znajomość języka francuskiego pozwoliła mu na uzyskanie stypendiów zagranicznych: na Uniwersytecie w Katanii (Sycylia, Włochy) oraz dwukrotnie w Centralnym Laboratorium Dróg i Mostów w Paryżu. Opublikował ponad 100 prac naukowych, uczestniczył w wielu konferencjach naukowych w kraju i za granicą. Był współautorem dwóch monografii oraz dwóch skryptów. Opracował studenckie stanowiska laboratoryjne z elastooptyki oraz mechaniki pękania i zniszczenia. Był opiekunem Koła Naukowego Mechaniki Stosowanej. Do studentów podchodził z olbrzymim spokojem i wyrozumiałością. Przygotowywane przez Niego materiały do wykładów znane były z finezyjnego opracowania. Mieczysław Jaroniek był sympatycznym, ciepłym i życzliwym człowiekiem. Młodszych kolegów wprowadzał nie tylko w specyfikę zawodu nauczyciela akademickiego, lecz także w sposób zachowania się w zespole Katedry. Miał koleżeńskie podejście do współpracowników, zawsze służył pomocą. Był ostoją spokoju i opanowania. W roku 1988 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Wielokrotnie otrzymał Nagrody Rektora PŁ za działalność naukowo-badawczą, dydaktyczno-wychowawczą oraz organizacyjną. Zawsze był dumny z wnuczka Piotrka. Dr hab. inż. Mieczysław Jaroniek zmarł 4 października 2020 r. Będzie Go nam wszystkim brakowało.

Prof. Arkadiy Manevich

W dniu 8 lutego 2021 roku w zmarł prof. Arkadiy I. Manevich, profesor Dnieprzańskiego Uniwersytetu Narodowego im. Ołesia Honczara w Dnieprze (dawniej Dniepropietrowsk) na Ukrainie, wielki Przyjaciel Wydziału Mechanicznego PŁ.
Prof. Arkady Manevich urodził się 2 stycznia 1940 roku w Mogiliewie na Białorusi. W 1962 roku ukończył studia na specjalności mechanika na Wydziale Mechaniczno-Matematycznym Uniwersytetu Dniepropietrowskiego. W tym samym roku rozpoczął pracę jako inżynier w biurze konstrukcyjnym Rybińskiej Fabryki Silników Lotniczych. Jednocześnie uczęszczał na zaoczne studia doktoranckie w Centralnym Instytucie Budownictwa Lotniczego w Moskwie. W 1967 roku obronił pracę doktorską poświęconą stateczności powłok. W latach 1966-1974 pracował na stanowisku naukowo-badawczym w Oddziale Dniepropietrowskim Instytutu Mechaniki Akademii Nauk Ukrainy. W roku 1974 został pracownikiem naukowo-dydaktycznym w Katedrze Wyższej Matematyki Dniepropietrowskiego Instytutu Chemiczno-Technologicznego, w którym przepracował 25 lat. W 1989 roku obronił swoją rozprawę habilitacyjną w Leningradzkim Instytucie Politechnicznym. Praca była poświęcona teorii sprzężonego wyboczenia konstrukcji cienkościennych. W roku 1991 otrzymał tytuł naukowy profesora i przeszedł do Katedry Teoretycznej Mechaniki i Wytrzymałości Materiałów. Od 2000 roku aż do stycznia 2021 roku pracował w Katedrze Mechaniki Numerycznej i Wytrzymałości Konstrukcji na Uniwersytecie Dniepropietrowskim.
Prof. Arkady Manevich kierował licznymi grantami badawczymi Ministerstwa Nauki Ukrainy oraz Fundacji Sorosa. Był członkiem Euromechu i GAMM.
W swojej działalności naukowej zajmował się następującymi kierunkami badań:

• Nieliniową statecznością konstrukcji oraz nieliniową teorią wyboczenia interakcyjnego;
• Numerycznymi metodami programowania nieliniowego;
• Optymalnym projektowaniem konstrukcji;
• Nieliniowymi drganiami układów ciągłych i o wielu stopniach swobody;
• Ogólnymi problemami metodologii mechaniki.

Jest autorem dwóch monografii oraz siedmiu rozdziałów w monografiach. Opublikował ponad 250 artykułów i referatów oraz 60 streszczeń referatów. Prof. Manevich wypromował 7 doktorów, jednego doktora habilitowanego i jednego profesora.
Prof. Arkady Manevich swoją działalność naukową rozpoczął od problemów stateczności wzmocnionych powłok walcowych, które wyniknęły przy obliczeniach rakiet projektowanych w Biurze Konstrukcyjnym „Południe (Jużnoje)” i silników lotniczych. W końcu lat 60-tych ubiegłego wieku naukowcy zwrócili uwagę na nieoczekiwane efekty istotnego obniżenia nośności powłok w zależności od rozmieszczenia żeber wewnętrznych lub zewnętrznych.
Efekt znaku mimośrodowości żeber został z powodzeniem teoretycznie rozwiązany przez prof. Arkadego Manevicha i wdrożony do konstrukcji rakietowych. W latach 1968-1971 kierował grupą badawczą zajmującą się badaniami doświadczalnymi powłok stalowych wzmocnionych żebrami cienkościennymi. Badania te potwierdziły obniżenie do dwóch razy nośności konstrukcji rzeczywistych wobec obliczeń teoretycznych. W roku 1971 prof. Manevich przedstawił i udokumentował hipotezę o sprzężonym wyboczeniu globalnym i lokalnym. Pierwsze prace na ten temat w literaturze światowej ukazały się dopiero w latach 1973-76. W latach 1972-1989 rozwinął ogólną nieliniową teorię sprzężonego wyboczenia użebrowanych płyt i powłok bazującą na teorii Koitera. Przeprowadził także badania doświadczalne na ponad 400 modelach.
W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku opublikował szereg prac dotyczących interakcyjnego wyboczenia cienkościennych słupów. Należy zwrócić uwagę, że właśnie te prace dotyczące sprzężonego wyboczenia stanowiły podstawę do nawiązania bezpośrednich kontaktów naukowych pomiędzy prof. Arkadym Manevichem i Politechniką Łódzką. W 1988 roku delegacja Politechniki Łódzkiej była pierwszą międzynarodową delegacją w zamkniętym wcześniej dla obcokrajowców Dniepropietrowsku. Nawet międzynarodowe mecze drużyny Dynamo Dniepropietrowsk były rozgrywane na stadionach w innych miastach np. Doniecku.
Nawiązane kontakty naukowe umożliwiły podpisanie umowy o bezpośredniej współpracy pomiędzy Politechniką Łódzką i Dniepropietrowskim Instytutem Chemiczno-Technologicznym.
Współpraca prof. Arkadego Manevicha z pracownikami Wydziałem Mechanicznym trwała 35 lat i zaowocowała współautorstwem 5 rozdziałów w monografiach, 5 artykułów, bardzo licznymi referatami na międzynarodowych konferencjach, a także owocną wymianą osobową w ramach podpisanych umów o bezpośredniej współpracy.
W uznaniu osiągnięć naukowych prof. Arkady Manevich był członkiem Editorial Board Mechanics and Mechanical Engineering przez ponad 20 lat i członkiem Komitetu Naukowego Stability of Structures Symposium przez 30 lat.
Nawiązane w ramach tej współpracy kontakty i znajomości z kolegami z Politechniki Warszawskiej, głównie z prof. Wacławem Szcześniakiem, zaowocowały organizowanymi, już od ponad 25 lat, wymiennie w Warszawie i Dniepropietrowsku seminariami polsko-ukraińskimi „Theoretical Foundations of Civil Engineering”.
Prof. Arkady Manevich opracował efektywny algorytm optymalizacji z ograniczeniami. Metoda ta okazała się bardzo efektywna i jest wykorzystywana z powodzeniem od ponad trzydziestu lat. Dr Jacek Świniarski z PŁ w pracy doktorskiej wykorzystał tą metodę w połączeniu z komercyjnym pakietem elementów skończonych ANSYS do optymalizacji złożonych konstrukcji cienkościennych. Prof. Manevich zaproponował też metodę sprzężonych kierunków z ortogonolizacją oraz algorytm wielokryterialnej optymalizacji konstrukcji poddanych różnym typom obciążeń przy uwzględnieniu sprzężonego wyboczenia.
Najnowszym polem działalności naukowej prof. Arkadego Manevicha były ogólne problemy metodologii mechaniki. Pokazał, że metodologia klasycznej mechaniki rozpatrująca siły inercji przyłożone do poruszającego się ciała jako siły fikcyjne jest niekonsekwentna i sprzeczna. Zaproponował koncepcję sił inercji i związaną z nią metodologię wykluczającą siły fikcyjne. Pracę tą uważał za główne swoje osiągnięcie naukowe.
Był światowej sławy naukowcem w dyscyplinie mechaniki teoretycznej i stosowanej, wychowawcą wielu pokoleń mechaników. Cieszył się niekwestionowanym autorytetem i zaufaniem, odznaczał się uczynnością, gotowością do bezinteresownej współpracy, szczerością i życzliwością. Jego osoba oraz dorobek naukowy na trwałe zapisał się w pełnej szacunku pamięci pracowników Wydziału Mechanicznego PŁ.
Hobby prof. Arkadego Manevicha była muzyka poważna, a także balet, literatura i ogrodnictwo.

Na pogrzebie w dniu 11 lutego 2021 r. w Dnieprze Prof. Arkadego Manevicha pożegnały między innymi żona, 3 córki z rodzinami i najbliższa Rodzina.

dr inż. Jan Zaraś

W dniu 25 lipca 2019 roku zmarł nasz Kolega śp. dr inż. Jan Zaraś. Z wielkim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o Jego śmierci.
Dr inż. Jan Zaraś urodził się 3 lipca 1948 r. w miejscowości Lipna (gmina Sadkowice/powiat Rawa Mazowiecka). Po ukończeniu liceum w Nowym Mieście nad Pilicą podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Po ukończeniu studiów w 1974 r. rozpoczął pracę w Instytucie Mechaniki Stosowanej Politechniki Łódzkiej, a po przekształceniu w 1991 r. Instytutu w 3 katedry pracował w Katedrze Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji.
Stopień naukowy doktora (PhD) uzyskał na Uniwersytecie Strathelyde w Glasgow w 1984 r. w ramach umowy o współpracy pomiędzy Uczelniami podpisanej przez sir Samuela Currana, Pryncypała Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow, i prof. Jerzego Wernera, Rektora PŁ, w 1967 rok. Współpromotorami w przewodzie byli prof. James Rhodes i prof. Marian Królak. Był pierwszym wypromowanym doktorem w ramach tej umowy.
Doktor Jan Zaraś był specjalistą w dziedzinie mechaniki i stateczności konstrukcji, wychowawcą wielu pokoleń inżynierów mechaników, jednym z pierwszych i najbardziej zaangażowanych nauczycieli akademickich od utworzenia w 1992 roku Centrum Kształcenia Międzynarodowego PŁ, czyli International Faculty of Engineering IFE, które prowadzi studia w językach obcych (angielski, francuski). Dr inż. Jan Zaraś prowadził na IFE zajęcia dydaktyczne w języku angielskim, opracował szereg nowych programów przedmiotów związanych z mechaniką i wytrzymałością materiałów dla następujących specjalności: Mechanical Engineering and Applied Computer Science, Telecomunications and Computer Science, Business and Technology i Biotechnology. Oprócz zajęć audytoryjnych i laboratoryjnych dr J. Zaraś prowadził również prace dyplomowe. Zajęcia prowadzone przez dr inż. Jana Zarasia cechował najwyższy profesjonalizm, poświęcenie i zaangażowanie.
Jest współredaktorem jednej monografii, współautorem 10 artykułów naukowych i referatów wygaszanych na konferencjach krajowych i międzynarodowych.
Dr J. Zaraś był pełnomocnikiem Rektora PŁ w bezpośredniej wymianie osobowej pracowników i studentów Politechniki Łódzkiej oraz University of Strathelyde w Glasgow. Był wieloletni prezesem Towarzystwa Polsko – Szkockiego afiliowanego przy Politechnice Łódzkiej. Był dyrektorem Komitetu Organizacyjnego międzynarodowej konferencji III International Conference on Thin-Walled Structures’2001 w Krakowie organizowanej przez Katedrę Wytrzymałości Materiałów. Prze ponad 20 lat był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma Thin-Walled Structures (z tzw. listy filadelfijskiej JCR).
Został odznaczony Złotym Medalem za Długoletnią Służbę i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Dr inż. Jan Zaraś jest nieodżałowanym Kolegą, który na trwałe zapisał się w życzliwej i pełnej szacunku pamięci współpracowników.

Pogrzeb odbył się 06.08.2019 r. na cmentarzu Zarzew przy ulicy Lodowej.

doc. dr inż. Kazimierz Grossman

Doc. dr inż. Kazimierz Grossman urodził się w 1924 roku w Godzieszach Wielkich koło Kalisza. W czasie wojny był na przymusowych robotach w Niemczech. Tam zdał polską maturę. Po powrocie do kraju rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Od 1949 roku podjął równocześnie pracę w Katedrze Fizyki PŁ. Od tego momentu cała droga zawodowa docenta Kazimierza Grossmana związana była z Politechniką Łódzką.
W roku 1951 uzyskał dyplom magistra inżyniera na Wydziale Mechanicznym. Dwa lata później rozpoczął pracę w Katedrze Wytrzymałości Materiałów. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1960 roku, zaś stanowisko docenta w 1971 roku. Docent Kazimierz Grossman był w latach 1972-1975 i 1981-1987 prodziekanem Wydziału Mechanicznego. Przez wiele lat pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Mechaniki Stosowanej, a w latach 1986-1989 dyrektora Instytutu. Kierował Zespołem Teorii Mechanizmów i Maszyn w tym Instytucie w latach 1985-1991. Po przejściu na emeryturę w 1991 roku prowadził nadal przez kilka lat zajęcia dydaktyczne z wytrzymałości materiałów. Nadano Mu liczne odznaczenia, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę ZNP, Medal XL- oraz L-lecia Politechniki Łódzkiej, Medal Wyższej Uczelni Technicznej w Brnie.
Za swoją aktywną działalność w Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej uzyskał Srebrną Odznakę Zasłużonego dla Towarzystwa. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły zagadnień stateczności konstrukcji i drgań mechanicznych. Jest autorem trzech artykułów naukowych, współautorem jednego podręcznika „Zbiór zadań z wytrzymałości materiałów” (PWN 1998 r.) i jednego skryptu oraz wielu niepublikowanych prac wykonanych na zlecenie zakładów przemysłowych. Wypromował trzech doktorów, z których wszyscy są obecnie profesorami tytularnymi, a mianowicie prof. Tomasz Kapitaniak (członek korespondent PAN), prof. Krzysztof Czołczyński oraz prof. Henryk Sabiniak. Był także recenzentem rozpraw doktorskich. W pamięci wielu pokoleń inżynierów mechaników zapisał się jako doskonały, choć wymagający dydaktyk. Był wychowawcą wielu pokoleń inżynierów mechaników. Docent Kazimierz Grossman był niezwykle obowiązkowy i oddany bez reszty pracy w Politechnice Łódzkiej.
Był koleżeński, zawsze chętnie służył pomocą, a młodych pracowników wprowadzał w trudne arkany pracy dydaktycznej. Na trwałe zapisał się w życzliwej i pełnej szacunku pamięci współpracowników.

W dniu 6 marca 2019 pożegnaliśmy Go na Cmentarzu Katolickim na Zarzewie. Był nestorem pracowników Katedry Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji oraz Instytutu Mechaniki Stosowanej PŁ.

prof. dr hab. inż. Katarzyna Kowal-Michalska

W dniu 7 sierpnia 2015 r. zmarła prof. dr hab. inż. Katarzyna Kowal-Michalska. Przegrała wielomiesięczną walkę z ciężką chorobą. Już nie będzie nam dane widywać jej szczupłej dystyngowanej sylwetki w murach Uczelni.
Prof. Kowal-Michalska urodziła się w Pabianicach w rodzinie Barbary i Edwarda Kowalów. Ojciec był absolwentem Wydziału Mechanicznego PŁ i przez pewien czas był zawodowo związany z Politechniką Łódzką prowadząc zajęcia dydaktyczne z konstrukcji maszyn. Profesor Katarzyna Kowal-Michalska ukończyła Politechnikę Łódzką w 1972 roku z wyróżnieniem uzyskując dyplom w specjalności ‘Systemy i Maszyny Energetyczne’. Po studiach pozostała na PŁ pracując w zespole prof. Jerzego Leyko w ówczesnym Instytucie Mechaniki Stosowanej, później po zmianach organizacyjnych w Katedrze Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji. Prof. Kowal-Michalska poświęciła całe swoje zawodowe życie Politechnice Łódzkiej jako nauczyciel akademicki zajmując kolejne szczeble zatrudnienia oraz zdobywając kolejne stopnie i tytuły naukowe. Już w roku 1976 obroniła doktorat na temat ‘stateczności dynamicznej powłoki walcowej poddanej jednoczesnemu skręcaniu i ciśnieniu zewnętrznemu’, a w 1995 złożyła pracę habilitacyjną poświęconą stanom zakrytycznym w obszarze sprężysto-plastycznym. Na stanowisko profesora nadzwyczajnego została powołana w 1998 roku, a tytuł profesora otrzymała w 2014 roku. Na przełomie lat 1981-1982 odbyła półroczny staż naukowy w Delft University of Technology pod opieką prof. Warnera Koitera oraz dwukrotnie w 1985 i 1987 roku staże na Strathclyde University w Glasgow. W latach 1999-2002 była prodziekanem ds. nauki Wydziału Mechanicznego PŁ. Przez wiele lat (1978-2009) była sekretarzem Zespołu Stateczności Konstrukcji Komitetu Budowy Maszyn PAN przyczyniając się do istotnego uaktywnienia jego działalności.
Tematyka stateczności konstrukcji - zarówno statycznej jak i dynamicznej, oraz zagadnienia stanów sprężysto-plastycznych w konstrukcjach cienkościennych były wiodącym obszarem jej zainteresowań naukowych oraz działalności badawczej. Efektem tej działalności było ponad 130 publikacji naukowych - w tym: kilkadziesiąt artykułów w renomowanych czasopismach naukowych, pięć monografii samodzielnych oraz współredagowanych, a także ponad 60 referatów naukowych. Przez kolejne edycje Sympozjum Stateczności Konstrukcji była aktywnym jego współorganizatorem pełniąc na przestrzeni lat różne funkcje: jako sekretarz, członek komitetu organizacyjnego i naukowego oraz jako wielokrotny współredaktor materiałów konferencyjnych Sympozjum. Pamiętam z jaką uwagą dobierała skład sesji plenarnych oraz ich przewodniczących. Była członkiem licznych Komitetów Naukowych cyklicznych konferencji naukowych oraz redaktorem wydań specjalnych czasopisma Thin-Walled Structures w latach 2003, 2007 oraz 2011. Uczestniczyła w 11 projektach naukowo-badawczych (grantach) pełniąc w nich czynną i wiodącą rolę. Jej kilka prac naukowo-badawczych znalazło praktyczne zastosowanie w przemyśle. Profesor Kowal-Michalska była aktywną recenzentką w czasopismach naukowych; zrecenzowała kilkanaście prac doktorskich i rozpraw habilitacyjnych (5), w tym także przygotowała 4 recenzje wydawnicze prac habilitacyjnych.
Jako nauczyciel akademicki brała udział w procesie kształcenia inżynierów mechaników oraz w poszczególnych latach i innych specjalności, prowadząc wszystkie rodzaje zajęć dydaktycznych: wykłady, ćwiczenia, laboratoria i seminaria doktorskie. Przygotowała lub zmodyfikowała programy kształcenia wytrzymałości materiałów, mechaniki ciała stałego, teorii płyt i powłok wprowadzając nowości z własnych badań naukowych. Prowadzone na wysokim poziomie zajęcia - także w języku angielskim, cieszyły się dużą popularnością wśród studentów. Wypromowała trzech doktorów nauk technicznych w dyscyplinie mechanika, z których dwóch jest profesorami uniwersyteckimi.
Profesor Katarzyna Kowal-Michalska była aktywna w Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, gdzie w latach 2004-2010 była Przewodniczącą Oddziału Łódzkiego, a od roku 2009 członkiem Prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa. Od marca 2009 r. była Zastępcą Sekretarza Generalnego, a od czerwca 2010 Sekretarzem Generalnym PTMTS. Z funkcji tej zrezygnowała na ostatnim Zjeździe w maju bieżącego roku z uwagi na stan zdrowia.
Za osiągnięcia naukowe i aktywność organizacyjną była odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Ministra oraz kilkudziesięciokrotnie nagrodą JM Rektora PŁ. Zdobyła sobie niekłamany szacunek środowiska naukowego i zawodowego. Mogliśmy zwrócić się do Niej ze swoim problemem – naukowym, zawodowym czy osobistym, a Kasia zawsze potrafiła znaleźć wyważone, rozsądne rozwiązanie.
W życiu rodzinnym była kochaną i kochającą żoną, matką i babcią. Szczególnie dumna była z dwójki swoich wnucząt Zuzi i Antosia. Przywiązywała dużą wagę do rodzinnych więzi i tradycji. Interesowała się literaturą i polityką – zarówno lokalną Łodzi i Pabianic, jak i ogólnokrajową będąc na bieżąco w toczących się wydarzeniach. Szczególną pasją Kasi były zwierzęta. Hodowała z dużym zamiłowaniem konie oraz otaczała opieką psy - zwłaszcza te, które potrzebowały ludzkiej pomocy.
Na wieść o śmierci profesor Kowal-Michalskiej na ręce Kierownika Katedry Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji PŁ napłynęło wiele kondolencji, z których wersje mailowe zostały zamieszczone na stronie internetowej Katedry. Straciliśmy wzorowego nauczyciela, cenionego naukowca i życzliwego przyjaciela. Będzie nam tej przyjaźni bardzo brakowało.
Pogrzeb odbył się 11 sierpnia 2015 w Pabianicach.

doc. dr inż. Mirosław Banasiak

W dniu 10 grudnia 2012 r. zmarł Docent Mirosław Banasiak. Łodzianin - matka była nauczycielką, ojciec dziennikarzem. W latach wojny, po przymusowym wysiedleniu z Łodzi, mieszkał na wsi w powiecie łowickim. Od 14-go roku życia do wyzwolenia, to jest do 1945 roku, pracował jako robotnik przy budowach linii telekomunikacyjnych. Jednocześnie na tajnych kompletach kontynuował, rozpoczętą przed 1939 r. naukę w zakresie szkoły powszechnej i średniej. Po wyzwoleniu powrócił do Łodzi, zdał egzamin maturalny i w 1948 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym PŁ.
Od tego momentu cała droga życiowa docenta Mirosława Banasiaka związana była z Politechniką Łódzką. Już w 1952 roku rozpoczął pracę w Katedrze Wytrzymałości Materiałów na stanowisku zastępcy asystenta, a studia na Wydziale Mechanicznym ukończył w 1954 roku. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1964 roku, zaś stanowisko docenta cztery lata później.
Docent Mirosław Banasiak był w latach 1971-1972 Prodziekanem, a w latach 1977-1981 Dziekanem Wydziału Mechanicznego. W latach 1972-1975 pełnił funkcję Prorektora Politechniki Łódzkiej.
W całym okresie swojej pracy na Politechnice pracował w Instytucie Mechaniki Stosowanej i Katedrze Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji. Był dyrektorem tego Instytutu w latach 1981-1986 i 1989-1991 o raz wieloletnim zastępcą dyrektora. Po przejściu na emeryturę w 1991 r. do 2010 r. nadal prowadził zajęcia z Wytrzymałości Materiałów.
W pamięci wielu pokoleń inżynierów mechaników i chemików zapisał się jako doskonały, choć wymagający dydaktyk.
Był redaktorem podręcznika „Ćwiczenia laboratoryjne z Wytrzymałości Materiałów” (I wydanie w 1971 r.), który po kolejnych modyfikacjach i uzupełnieniach (ostatnie wydanie – PWN, Warszawa 2000 r.) do dziś służy studentom Wydziału Mechanicznego. Był również współautorem skryptu i podręcznika „Zbiór zadań z Wytrzymałości Materiałów” (PWN, Warszawa 1996). Autor kilku artykułów i patentów oraz wielu niepublikowanych prac-ekspertyz wykonanych dla zakładów przemysłowych.
Docent Mirosław Banasiak był członkiem ministerialnego Zespołu Dydaktyczno- Naukowego Mechanika, a także członkiem licznych komisji programowych. Był także promotorem w jednym przewodzie doktorskim i wielokrotnie recenzentem rozpraw doktorskich.
Otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień - wśród nich - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Odznakę Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej. Ostatnio wiele radości sprawiło mu nadanie przez Rektora i Stowarzyszenie Wychowanków PŁ Złotego Dyplomu Ukończenia Studiów.
Miał szerokie zainteresowania pozazawodowe. Był żeglarzem, uprawiał turystykę zagraniczną i krajową. Kochał puszczę nadnotecką, w której od lat spędzał letnie urlopy. Zgromadził imponujący zbiór książek, zwłaszcza literatury pięknej oraz zbiory filmów i fotografii, których był autorem. Interesowała Go historia rozwoju nauk technicznych i biografie ludzi je tworzących. Docent Mirosław Banasiak był człowiekiem niezwykle obowiązkowym i oddanym bez reszty pracy w Politechnice Łódzkiej.
Był koleżeński, zawsze chętnie służył pomocą, młodych pracowników wprowadzał w trudne arkany pracy dydaktycznej. Takim Go zapamiętaliśmy.
Pożegnaliśmy Go 17 grudnia 2012 na cmentarzu przy ulicy Rzgowskiej w Łodzi.